Ze zijn me vergeten is de titel van de monoloog naar de novelle Firs van Eric Schneider en wordt tot leven gebracht door Frans Maas. Een succesvolle première vond plaats in de Zwarte zaal van het Fakkeltheater op 30 november. Zwart is bijna ook de kleur doorheen het verhaal, af en toe zal een rode wijn symbool worden voor een kortstondige , vluchtige passage van geluk.
Een oude man staat voor de spiegel. Zijn turbulente leven is stilgevallen, de lichten zijn gedoofd, het applaus is slechts herinnering. Kwetsbaar, maar met onverholen ijdelheid blikt de oude acteur terug op zijn carrière: de hoogtepunten en teleurstellingen, zijn seksuele escapades, de bizarre wendingen en lachwekkende momenten. Alleen zijn dementerende vrouw, vroeger een gevierde actrice met beroemde toneelouders èn de flessen wijn in het gootsteenkastje houden hem nog op de been.
Een soms ruwe maar herkenbare situatie. Iets wat velen meemaken en zullen meemaken. Het ouder worden , het wat minder functioneren , het zich op zij laten schuiven door jongeren in de werkomgeving. In het theaterleven komt dit misschien nog meer tot uiting. De glamour die verdwijnt .en de acteur die niet meer in de schijnwerpers staat..
Frans Maas toerde met “ Ze Zijn me vergeten “ reeds succesvol door Nederland. Weergaloos neemt Frans je mee door zijn verhaal. Het verhaal van zijn theaterleven , een theaterleven met scherpe kantjes waar jaloezie een hoofdspeler is. Zijn bittere levenservaringen worden dan nog doorkruist door het spook dat dementie heet. Of door de mystieke muisstille man. Alsof dit nog niet genoeg is wordt je nog geconfronteerd met een intrigerend geheim. Een geheim dat de apotheose wordt van het verhaal..
Frans Maas laat je zeventig minuten genieten en stilstaan nadenken over het ouder worden. Soms voel je je midden in een scene en deel uitmakend van een denkbeeldige entourage. Subliem speelt hij met woorden , met zinnen en citaten. Je gaat van Hamlet naar de mystieke wereld van de Pre-Rafaelieten.. “Ze zijn me vergeten. Het leven is voorbijgegaan alsof ik nooit heb geleefd”, zegt hij tenslotte. Zinnen die hij niet zelf heeft bedacht, ze zijn van Tsjechov. Zinnen die hij als de oude bediende Firs, in “De Kersentuin”, eindeloos heeft uitgesproken, elke voorstelling, telkens weer. Er valt niets meer te spelen.
Na het fakkeltheater presenteert Frans de monoloog ook nog in december in Gent. – Theater Tinnenpot: www.tinnenpot.be
In 2019 zijn er echter nog extra vertoningen hier in de Zwarte Zaal van het fakkeltheater namelijk op 3-4 en 5 mei . www.fakkeltheater.be
Foto’s en tekst : Gust Charrin