Nik Kershaw over Night of the Proms  ‘Het is een grote machine die je zal dragen’

Woensdag was het repetitiedag voor de bende Night of the Proms 2022, ook voor Nik Kershaw, één van de grote ‘eighties’ idolen.  Als soloartiest scoorde hij wereldhits met ‘Wouldn’t It Be Good’, ‘The Riddle’ en het bijzonder aanstekelijke ‘I Won’t Let The Sun Go Down on Me’.

Na het zingen van zijn hits met het Night of the Proms orkest en koor, leidde Nik onze Allkinds reporter naar de cafetaria voor een gemoedelijke bescheiden babbel.  Na enkele praktische problemen met paspoort, een vermiste gitaar en vertragingen, landde hij uiteindelijk in de Night of the Proms thuisstad.

Hoe raakte u bij de Night of the Proms betrokken?

“Ik ken de Night of the Proms al van bij de eerste editie.  Ik was me altijd bewust van het bestaan, maar ik denk niet dat ik ooit eerder al gevraagd werd.  Het is een mooie zaak om te doen op dit moment.  Ik speel mijn hits al zovele jaren, het wordt tijd om ze eens in een andere versie uit te voeren.”

Via Youtube vond ik  een onmiddellijk een link tussen de Proms line-up.  YolanDa Brown stond 10 jaar geleden samen met u op het podium op het Prince Trust Rock Gala!

“Ohh…Okay! Helemaal verbluft dat ik het me niet meer herinner!  Ik dacht dat ik YolanDa nog nooit ontmoet had, maar blijkbaar wel! That’s crazy!”

U bent geboren in Bristol, woont u daar nog steeds in de omgeving?

“Nee, mijn ouders verhuisden naar Ipswich voor ik 2 jaar oud was.  Ik groeide er op en verliet de stad toen ik 20 was.”

De UK is bron van zovele goede bands, volgt u dit nog?

“Ik ben wat lui geworden, en met het ouder worden is de nieuwsgierigheid wat afgenomen.”

We duiken terug de geschiedenis in met misschien een klassieke vraag, Nik Kershaw op Live Aid in 1985.  Hoe hebt u dit massa-event ervaren als jonge artiest?

“Geen probleem dat u ernaar vraagt.  Het is lang geleden en het begint te vervagen.  Het was grandioos angstaanjagend op verschillende niveaus.  Er waren geen soundchecks, je moest gewoon beginnen met optreden.  Je wandelde gewoon  het podium op en je zag nog niet eens de crew. Het is alsof je van een rots zou springen.  Ik speelde in het Wembley stadion het jaar voordien met Elton John.  Dat was mijn enige stadion ervaring .  In je achterhoofd heb je de gedachte van  zovele mensen die televisie aan het kijken zijn.  En verder dat je omringd wordt door veel van je muzikale helden, je wil niet de mist in gaan!“

Hoe oud was u toen?

“27”

Nog een zeer jonge artiest!

“Het lijkt nu erg jong, ja!” (lacht)

Laten we het terug hebben over die 3 grote hits, die we hier net hoorden tijdens de repetitie in de Lotto Arena, breng ons eens terug bij de oerknal van die songs.

Ik begon demo’s op te nemen in een gehuurd huis op het platteland.  Er stonden 6 nummers op en ééntje was ‘I Won’t Let The Sun Go Down on Me’.(1983)   Ik heb het nummer eigenlijk 2 keer opgenomen met Dan Priest.  Peter Collins ging het eerste album producen en zo kwam er een aparte versie van het nummer. Er was dus  nog een andere betere versie, maar die werd niet aanvaard door het label.  Ik was over het nummer niet ontevreden, maar ik vond het een beetje te springerig en te poppy.”

Voelt u dat aan op het moment dat zo’n song een hit zou kunnen worden?

“Je bent omgeven door zo’n bekwame mensen, die er alles op inzetten, zodat je echt gaat geloven dat het iets zal worden.  Er werd veel geld geïnvesteerd in de beste studio’s, de beste producers,…Er waren veel artiesten die hetzelfde deden, maar toch lukte het niet, je moet ook een beetje geluk hebben.  ‘Wouldn’t It Be Good’  was het laatste nummer dat geschreven werd voor het eerste album.  Ik denk zelfs dat ik het pas geschreven heb, nadat we al gestart waren met opnames.  Er was zelfs geen demo van.  Het is geconstrueerd in de studio zelf, zeer vlug, met een keyboard, een drumcomputer en een voice-demo, zonder gitaren.  Ik herinner me het opnameproces, en verder is het nummer alsmaar grootser geworden.  Voor dit nummer kwamen sessiemuzikanten spelen.  Het is altijd mijn favoriet nummer geweest.  Ik heb eigenlijk nooit een knoeier geweest, tot nu…”(lacht)

Ik was op een gegeven moment het Human Racing album aan het promoten en tegelijkertijd The Riddle aan het opnemen.  Twee albumreleases in 9 maanden!  Waarom, ik weet het eigenlijk niet, dat ik daarmee akkoord ging.

The Riddle schreef ik toen Peter Collins mijn demo’s kwam checken voor het volgende album.  Hij vond de demo’s goed, maar zag er geen single in.  Dat wordt verondersteld van producers wat ze moeten zeggen hé.  Wanneer hij het gebouw verliet, had ik bijna het nummer geschreven in nog geen 10 minuten.  De lyrics waren een vorm van nonsens en werden gebruikt als guide vocal, maar het klonk wel goed en het rijmde allemaal.  Ik probeerde het dus te herschrijven maar dat vond men maar niets, het klonk niet meer juist en we waren al zo gewend geraakt aan die nonsens! Dus hielden we het zo.”

Overal waren die hits op de radio te horen, hoe hebt u dit zelf ervaren?

“Het voelde allemaal onwezenlijk aan, ik hoorde mijn muziek  in winkels, taxi’s,…Daar doe je het ook voor, dat je nummers naar buiten kunnen worden gebracht.”

Kon je ervan genieten of was het te druk en te stressy?

“Ik heb er wel spijt van dat ik niet nog meer genoten heb, want het is zo’n geschenk dat je krijgt.  Ik heb veel gestreste periodes ervaren.  Ik vergat soms te pauzeren om terug de rozen te kunnen ruiken.  Het was niet allemaal stress hoor, ook een fantastische tijd.”

Wanneer startten de Proms repetities voor jou?

“Ik kreeg de arrangementen al eens doorgestuurd. Ik denk dat het orkest afgelopen maandag  begon te repeteren, ik ben hier aangekomen op dinsdag.  Gisteren was er repetitie met de band. Vandaag is het de eerste keer repetitie met het orkest en de band.  Donderdag is het full production rehearsal.”

Hoe voelde het om zonet met het orkest samen te spelen en te zingen?

“Je bent een beetje gestresst, al die mensen die er zoveel energie in steken en je wil het niet verbrodden.  Daar ligt dus de druk.  Het voelt verder wel aan als een grote machine die je zal dragen.  In dat opzicht gaat het allemaal vlot.”

Uw laatste album “Oxymoron” dateert van 2020, is er nog steeds een honger naar het schrijven van nieuw materiaal?

“Die drang vermindert wel met het ouder worden hoor.  De creatieve energie neemt af.  En verder wil je jezelf niet herhalen.  Na een lange carrière heb je al zovele dingen gedaan.  Tussen de laatste 2 albums lagen er 8 jaren, ik hoop dat het dit keer niet zo lang zal duren.  Ik ben nog niet gestart, ik ben nog steeds oude nummers aan het opnemen van de jaren ‘90, die nog niet gereleased zijn.”

Dank voor uw tijd en we zijn benieuwd naar de uiteindelijke live uitvoering van uw hits in het sportpaleis!

Tekst: Peter Minnebo.

 

 

https://www.nikkershaw.net/