The Minnebo interviews:

 

Vanthilt nog altijd tilt op Sinner’s Day.

thumbnail_DSC_1293

Met in alcohol stift geschreven Dadaïstische poëzie (Steppe paard uit Ruiter 1916) in de hand, ter voorbereiding van de aankondiging van de volgende new wave groep Cabaret Voltaire uit Sheffield, vinden we Marcel Vanthilt terug backstage op Sinner’s Day. Marcel is vandaag presentator en performer in één, energieker dan ooit , vol positiviteit! Scherp van tong, vol ambitie , en met hilarische geestelijke spirit, ideaal sfeertje om een  interview aan te vatten.

Hoe voel je je op Sinner’s Day ?

“Heel goe, ik ben blij dat de mensen zo vroeg gekomen zijn, dat had ik niet verwacht. Je denkt…misschien komen ze wat later voor Cabaret Voltaire, Gang of Four. Om 14 uur was dat hier al gezellig vol”.

Vanthilt nog altijd een beetje punk?

“Absoluut, en met het ouder worden, wordt het alleen maar erger.”

Nog altijd het zot kieke van weleer op MTV, toen naast de zijde van Ray Cookes!

Ge hebt zo’n dipke in uw leven. Maar als ge 16 à 20 jaar bent , zijt ge een zot kieke. Na uw dertigste verandert dat een beetje, ik ben dan getrouwd op mijn veertigste. En de periode tussen 40 en 50 is een periode van A WASTE OF FUCKING TIME. En nu weet ik na mijn vijftigste… FUCK IT MAN, we gaan toch maar dood!! (lacht) Ik kan er maar beter iets tof van maken. Het is leuk om op het podium te staan en te rammen, en te merken dat mensen dat leuk vinden.”

Experimenteer je nog altijd met brillen?   Een handelsmerk van jou.

“Ja, maar mijn financiën zijn op het ogenblik niet zo. Een bril voor mij, met glazen in, dat is al direct 200 à 300 €, dus het is wat geminderd! Ne goeie sponsor graag, gratis brillen altijd welkom!”

Wat houdt u vooral bezig dezer dagen?

“Dit jaar toch heel wat optredens gedaan, de plaat is uitgekomen eind maart. Zo’n 30 tal optredens, ook op de Gentse Feesten. Sinner’s Day vind ik een heel mooie om het jaar mee af te ronden. Verder is het niet gemakkelijk, zeker als je de Belgische radio niet mee hebt. Dus ik zit maar te wachten dat de vrije radio’s snel opnieuw beginnen. Lokale radio’s , begin eraan!, want als we op Studio Brussel moeten wachten, dan kunnen we nog lang wachten!!”

Radio Centraal staat terug in de startblokken….

“Radio Centraal leeft nog altijd , maar dit is voor een specifiek publiek. Er zit geen lijn in de programmatie, 2 uur wereldmuziek, 2 uur Afrikaanse muziek, jazz, electro. BBC Radio 6 is geweldig, een mengeling van pop , rock, electro,…. Gary Numan had dit jaar een album release met een sterke single, dat heb ik hier in België niet gehoord, op BBC hebben ze dat rot gedraaid”.

Gaat Vanthilt muzikaal nog verder experimenteren?

“Aan het album Cash Cash zijn we begonnen en na een tijdje ben je weer iets te poppy, omdat je hoopt om op de radio te komen, maar FUCK de radio, ze draaien het toch niet! Dus het moet extremer gaan”.

Heb je nog iets met de nieuwe K3-tjes?

“Die hebben zo weinig persoonlijkheid dat ze me niet storen, ge kijkt daar dwars doorheen. Het zijn echt poppetjes. Die eerste drie , dat waren nog eens bitches. Karen Damen is geen gemakkelijke vrouw, die Kristel ook niet, en die Kathleen , daar was ook nen hoek af. Tegen de nieuwe K3 kun je niet tegen zijn, het is Barbapappa en Mon Chichi samen”.

Barbies?

“Oh man, O God!” (lacht)

Over welke dingen schrijf je graag, in Cash Cash gaat het over geld terug van de overheid, allemaal zeer actueel, mensen zijn met ARCOPAR ook al hun geld kwijt.

“Vroeger gooide ik vaak wat woorden op ne hoop en dat vind ik ook al goe, want niet alles moet een betekenis hebben. Ik ben nog altijd grote fan van Paul Van Ostaeyen. Die gooide reclameslogans op ne hoop en dat was dan een tekst. Met deze plaat wou ik over één idee doorschrijven. Met Cash Cash uitte ik dat ik niet tevreden ben met de taks overheid. Apple , Starbucks, Shell & Lloyds, die gaan op grote poten over oceanen heen en die betalen geen euro, dat klopt echt helemaal niet. En die politieke flappentappers met uitkeringen als ze met hun job stoppen, 300 000€ krijg ik niet hoor”.

Cash Cash kwam ook op vinyl uit, speel je thuis nog vinyl?

“Ik heb een nieuwe pickup (platenspeler) gekocht enkele jaren geleden. Deze week nog in Antwerpse platenhandels geweest, The Vinyl Touch, de Tune Up, de FatCat, zoveel keus. Ik heb deze week nog de eerste LP van Kraftwerk gekocht voor 15€. Ik was die muziek gewoon vergeten, maar dat is héél goed hé. En vandaag staat Wolfgang Flür (ex-Kraftwerk) nog op het podium, de Floeren Aap! “(lacht)

Als MTV VJ kwam je ongetwijfeld met tal van artiesten in contact.

“De mensen die ik het vaakst zag en het leukst waren, zijn de bandleden van Siouxie and the Banshees. Allé Siouxie en hare man, Budgie, den drummer, héél toffe mensen. Ook de bandleden van Depeche Mode, heel gewoon en sympathieke gasten, die doen waar ze goesting in hebben. Nick Cave was ne rare, een heel vriendelijke mens totdat de camera begon te draaien, dan is het plots ne andere mens. ‘Die vraag staat me niet aan, en dat staat me niet aan….’ Heel kregelig, maar hij blijft goed hé.”

Hoe was het om dit jaar op het podium van Linkerwoofer te staan, een thuismatch aan de Schelde.

“We traden redelijk vroeg op , 17 uur in de namiddag. Momenteel toeren we in culturele centra, een meer intieme sfeer, mensen zitten neer, ik vertel dan ook veel meer.   Dat gegeven combineren met optredens zoals vandaag, top!”

Vandaag nog eens een mooie affiche, hoe sta je tegenover die grootse festivalpakketten die tegenwoordig aangeboden worden, vanaf 40 groepen en meer.

De mensen gaan in eerste instantie niet meer voor de muziek. Het is een evenement en men wandelt wat rond, men komt een DJ tegen, één of andere band, het is een soort van Efteling geworden. Misschien komen de mensen anders niet meer, muziek heeft veel van zijn waarde verloren. Mensen betalen niet meer voor muziek, mijn kinderen hebben niet één plaat, alles op Spotify, Youtube. De kleinste heeft één cd, geluidshuissprookjes (de gelaarsde kat), die we zelf gekocht hebben”.

Achter jou op het podium staat een jongde band, Marcel met zijn gezin? (lacht uitbundig)

Ja, met mijn nieuwe vrouw Leen aan de toetsen! Nee nee, het is de vrouw van iemand anders hoor. Ze lijken jong, omdat ik oud ben.

Leen is geweldig, je hebt een basis van ritme-tracks en baslijnen, maar daar bovenop kan je wat freewheelen. Nu heb ik op zo’n basisritme het nummer ‘Extra scherp’ gedaan , maar dat was helemaal niet afgesproken. Gisteren dacht ik, het is een instrumentaal nummer, dan heb ik wel zeer weinig te doen natuurlijk”.

Ook een cover van de Belgische band ‘Nacht und Nebel’ op de set.

“We hebben daar vroeger veel mee opgetreden en dat was altijd miserie. De zanger Patrick Nebel kwam dan in een kleedkamer binnen op een festival en dan sloeg die alles kapot. Altijd drama! Tafels omver, bier in de lucht, tegen mij was hij nochtans altijd zeer lief. Een zeer getormenteerde man in zijn hoofd. Het nummer, Movoco Synthaca vind ik zeer goed.”

De dag dat het zonlicht niet meer scheen” mocht zeker niet ontbreken op deze donkere Sinner’s dag?

“Eergisteren dacht ik om het niet te spelen. Maar dan speelden we Fad Gadget en we merkten dat die tekst wel op dat nummer past. Misschien is dat allemaal hetzelfde , die electro. Maar we hebben goed geluisterd naar Fad Gadget, het blijft goed.

Op het eerste optreden waar we samen speelden, spoot Fad Gadget zich in met scheercrème op het podium en dan scheerde hij zich met een Gilette mes, sneed zich en dan liep dat bloed in die scheercrème”.

Misschien nog een gestoorde act voor Vanthilt?

“Nee hoor, ik ben doof en blind!! Dat loopt slecht af!”

 

 

Whispering Sons interview op Sinner’s Day

In 2016 een welverdiende gouden medaille in Humo’s Rockrally , ondertussen een wervelend debuutalbum ‘Image’ en al heel wat mooie podiumplaatsen. Van Ancienne Belgique ,Pukkelpop en Paradiso tot het podium van Sinner’s Day in de Limburghal.

Whispering Sons liet zich duidelijk onderscheiden in de line-up Sinner’s Day, omwille van vernieuwend verder te bouwen op de new wave ingrediënten, ooit klaargestoomd door tal van geniale bands.

Bezwerende duistere muziek, voeg daarbij de onheilspellende stem en aanstekelijke dansmoves van de frontvrouw, en het werd telkens een muziekmoment om van te genieten en simultaan ode te brengen aan de New Wave die 40 jaar jubileert.

Met Fenne Kuppens (zang) en Sander Hermans (toetsen) duiken we even onder in het artiestenrestaurant van Sinner’s Day.

Vanwaar de groepsnaam?

Fenne: “Het komt van een nummer Whispering Sons van een obscure Deense band Moral. In onze beginperiode coverden we dit nummer vaak. Ik ben iets later bij de band gekomen en toen ik het nummer begon mee te zingen, viel alles in de plooi”.

Sander: “We voelden ‘ nu zijn we echt een band’, en als eerbetoon hebben we de groep naar dat nummer genoemd. We waren in het begin vooral bezig met coveren, met de 4 jongens, en niemand van ons kon zingen, we hebben geprobeerd maar dat trok op niks. (lacht) Ik kende Fenne van vroeger en wist dat ze goed kon zingen. We hebben haar gevraagd en er was meteen een klik”.

Hoe zijn jullie als jongelingen op dat eighties new wave spoor gekomen?

Sander: “ Toen we 16 jaar waren, hoorden we revival bands als Editors enInterpol. Je begint dan te graven en uiteindelijk kom je bij Joy Division, The Cure. Je komt in dat wereldje en beseft dat het echt wel goed is, dat heeft ons geïnspireerd. We wilden zeker niet kopiëren, maar de nodige vernieuwing laten waaien. Het is een manier om bepaalde emoties te uiten in het leven. Dit soort van genre leent zich daar goed toe, zie maar naar Fenne op het podium.”

Over 3 uur begint jullie optreden, wat doen jullie tot die tijd?

Fenne: “Eten, soundchecken, spelen, pintjes drinken en that’s it!”.

Sinds de overwinning van Humo’s Rock Rally gaat alles in stijgende lijn, wordt muziek stilaan een full time job?

Fenne:” We werken momenteel allemaal nog naast de band. Het is een hele organisatie om alles te combineren, we zijn vaak op de baan”.

Sander: “Veel vergaderen, plannen, repetities. Het wordt moeilijker om alles te blijven combineren. Maar je krijgt er veel voor terug, Mia nominaties en airplay op Studio Brussel. We moeten ervoor gaan, het is de moment.”

Fenne:” We zijn er écht voor beginnen gaan toen we aan het studeren waren, we konden veel tijd in de band investeren. Daar kunnen we nu de vruchten van plukken.”

Jullie debuutalbum kwam dit jaar uit, bevat de setlist vandaag enkel nummers uit dit album?

Sander: “ Het album is nog maar enkele maanden uit, dus vooral de nieuwe plaat op de setlist, de plaat die vele mensen nog niet gehoord hebben en een paar oude klassiekers ertussen. Als we ze zoal mogen noemen……”(lacht)

Fenne:”We staan nog niet in de Tijdloze hé!”.

Vertel eens wat over plannen in 2019?

Fenne: “Veel spelen, plaat promoten”.

Sander: “Er staan heel veel optredens gepland”.

Fenne, wanneer begon je te merken dat je een unieke stem had en kon zingen?

Fenne: “Eigenlijk heb ik mij daar nooit bewust van geweest. Ik zong in het begin wel veel hoger of ik probeerde alleszins te zingen, een traditionele vrouwelijke hoge stem. Toen ondervond ik dat het veel gemakkelijker ging als ik lager zong, en ik kon er veel emotie in leggen. Ik hoefde mij niet meer te focussen op het feit van, ben ik nu juist aan het zingen?”

Al reacties van over de grenzen?

Sander: “ Vooral reactie uit Duitsland, daar is een groot publiek die nog in die new wave scene zit. UK is nog iets moeilijker omdat zij gefocust zijn op hun eigen bands. “

Fenne: “ In maart gaan we voor een paar dagen naar de UK. We wachten de reacties af, we blijven er alleszins op werken”.

 

http://www.whisperingsons.com

DSC_0078DSC_1616 (1)

 

Met Red Zebra in THE LIVING ROOM van Sinner’s Day

Op zestienjarige leeftijd wist zanger Peter Slabbynck al lang dat hij in de voetsporen van zijn muzikale goden wilde treden. Reeds twee jaar later componeerde hij in 1980 een song die voor eeuwig zijn leven zou veranderen: I Can’t Live In A Living Room. Al van toen af (1980) werd Red Zebra één van de meest invloedrijke bands in België.

Red Zebra koos niet altijd voor de gemakkelijkste weg, maar bijna veertig jaar na datum kunnen ze wel trots zeggen dat ze in België deden wat Joy Division in Engeland had gedaan: een natie wakker schudden. Kort na het uitbrengen van hun debuut Maquis (dat door heel wat muziekliefhebbers als één van de beste Belgische platen ooit wordt beschouwd) ging de band echter uit mekaar. Doch vanaf 1990 kwam de groep gelukkig opnieuw weer samen met een geregeld wisselende bezetting. Met de huidige line-up is Red Zebra op haar sterkst. Hun optreden op Sinner’s Day was er dan ook één om met fluostift te markeren.

Voordat zanger Peter Slabbynck het Sinner’s Day podium bestijgt in een uniform dat naar de Koude Oorlog zou kunnen verwijzen (of zijn de handschoenen en de US muts tegen het gure weer?), een korte voorbeschouwing met deze Red Zebra pioneer.

We komen met veel plezier terug op jullie iconische nummer ‘Living Room’. Hoe kwam dit nummer tot stand?

“Geert Maertens die de riff gemaakt heeft, is er niet meer bij. Geert is een ongeschoolde gitarist, zo’n gitarist gaat de riffs maken die een geschoolde gitarist niet maakt. Geert maakte continu van die rare riffs en ik had een interview gezien met Michael Caine op televisie waarbij hij de uitspraak doet: ‘An actor should never think about his words, because there are some strange words in Englisch, for example…living room’.   Ik had deze uitspraak in mijn achterhoofd gehouden. En ik ben altijd fan geweest van Harry Nilsson met zijn nummer ‘ I can’t live, if living is without you’. En dan heb ik vanalles samengeplakt.”

Hoe leuk is het om Living Room nog steeds te mogen spelen?

“Het is een tijdloos nummer, zeker niet het beste nummer van Red Zebra. Ik hou meer van nummers als Bastogne, live hebben we veel betere nummers.   Maar zonder ‘Living Room’ stonden we hier niet, daar moeten we dit nummer zeer dankbaar voor zijn. Je ziet het publiek er overal wild van worden, in Griekenland, in Italië,… We skippen het nummer ook nooit op de repetitie!” (lacht)

Ging het nummer toen eigenlijk internationaal?

“In de jaren ‘80 vooral Nederland en België, maar nu treden we regelmatig op in het buitenland, vermits we een bookingsagent hebben die zich richt op het buitenland. (Italië, Griekenland, Duitsland, Parijs), voor de eerste keer een aanvraag gekregen uit Californië, we weten nog niet wat we ermee gaan doen. Als we in Duitsland optreden, dan begint het publiek zich te amuseren en te dansen van bij het begin, ze wachten zelfs niet tot het nummer Living Room.”

In de Vlaamse jeugdhuizen was het een typisch POGO nummer. (De Pogo- dans bestaat uit het in het rond, in de lucht en tegen elkaar aanspringen).

“Ik ga meestal naar het toilet als ze dat draaien! “(lacht)

Wat voor een gevoel geeft jullie Sinner’s Day?

“Je merkt een duidelijke eighties revival, heeft te maken met het W-festival, Sinner’s Day, Whispering Sons (die de Rock Rally gewonnen hebben). Het geeft zelfvertrouwen aan de new wave scene en ik merk ook steeds jongere mensen op de concerten. Laatste optreden met de Brassers in Casino Sint Niklaas was uitverkocht.

Red Zebra moet altijd bijzonder goed klinken, je moet eraan blijven werken. Het is niet omdat een optreden goed was, dat je een maand niet moet repeteren.

In maart 2019 is er een groot concert in Brugge, we breiden het oude repertoire uit en vervolgens denken we aan nieuw werk. Hoe en wat weten we nog niet. Ik kan er voorlopig weinig over zeggen, maar ik heb wel boekjes vol met titels.”

Jullie stonden al in het voorprogramma van internationale groepen.

“Met The Sound was fantastisch, ook in Zedelgem met The Undertones. Met Simple Minds speelden we voetbal op het Seaside festival. Verder kijk ik op naar de Gang of Four, vooral hun eerste LP, die mij enorm beinvloed heeft, tekstueel. En vandaag samen met die band op de affiche, dat is toch wel iets. Maar ook Whispering Sons en Cocaïne Pis vind ik de max”.

De groepsnaam Red Zebra, hoe kom je er in godsnaam op?

“We zijn gestart als The Bungalows naar het gelijknamig nummer van The Beatles, The Continuing Story of Bungalow Bill. ( The White album). Ik vond het nummer zo grappig vanwege de zin ‘What did you kill Bungalow Bill’. Maar men lachte met de naam Bungalows, men zei:’ The Caravans zijn er’. Ik vond de nieuwe naam tijdens een les esthetica, en het was ook ten tijde van die Rote Armee Fraction. Red had toen een specifieke betekenis en als je red zebra opzoekt, kom je bij een speciale vis terecht”.

Wat doen jullie zoal backstage in afwachting van een optreden?

“Ik ben zeker niet meer nerveus. De band is meer afhankelijk van de techniek en die maken zich meer zorgen, wat als dat uitvalt? Je speelt 50 minuten en voor je het weet is het voorbij”.

Hoe ziet jullie setlist er vandaag uit?

“Het is een mix van punk en new wave. We spelen ook covers zoals Winning van The Sound , dat is een deel geworden van mij. De setlist varieert wel en dat houdt iedereen wat scherp, op het W-festival speelden we een nummer dat we nog maar 1 keer gespeeld hadden. Het gebeurt heel zelden dat we 2 keer na elkaar dezelfde setlist spelen”.

Welke artiest willen jullie zeker zien spelen vanavond?

“Whispering Sons zeker! Gang of Four, voor John Cale ben ik benieuwd, toch vanalles wat meepikken”.

 

Tekst en foto’s: Peter Minnebo.