Trouwe lezers van ‘t Periodiekske zullen zich herinneren dat ik in “Geur”, mijn eerste kroniekje, even aanhaalde dat ik gedurende 20 jaar ook een school uit het Boomse heb begeleid naar de Britse eilanden.
Ik deed mee de organisatie en reisplanning en stond ook in voor de medische begeleiding .Dit betekende in feite ‘verpleging volgens de beruchte Florence Nightingale normen’: instaan voor het fysisch, psychisch en sociaal welzijn niet alleen van de leerlingen maar soms ook van het lerarenkorps.
De reisformule die we hanteerden: we zochten in een centrum in England gastgezinnen voor 5 dagen. In het begin was de trip louter vakantie, ook gepland tijdens de paasperiode, later werd er geopteerd voor de GWP (geïntegreerde werkperiode), wat inhield dat de leerlingen gedurende de reis verschillende opdrachten hadden.
Die gastgezinnen kun je niet zo maar vergelijken met de mensen uit de B & B service.
Eerst had je al de ligging van het centrum. Door de jaren heen verwisselden we in de beginperiode jaarlijks van centrum, wat organisatorisch veel werk gaf: Zuid-London, Oxford, Cambridge, Worthing en Winchester waren het prille begin. Later kozen we meer voor een terugkeercentrum en zo hadden we een 7-tal jaar Sevenoaks als uitvalbasis en nadien tot mijn “retirement” Wallington in Zuid-London.
De gastgezinnen werden uitgezocht door locale verantwoordelijken en daar we meestal met twee bussen kwamen (zo’n 100 leerlingen), was dit een enorm moeilijke job.
Sommige gezinnen deden het letterlijk voor de inkomsten, terwijl andere de aanwezigheid van “overseas visitors” als hoofddoel hadden.
Zo kon je terecht komen bij een London cab driver, een Bengaalse familie, vergane aristocratie, …
Als begeleider heb ik o. a. in een pastorij, bij een part time timmerman/begrafenisondernemer en een paaldanseres gezeten.
Dus plaats genoeg voor anekdotes en verhaaltjes.
1987, het tweede jaar dat ik meeging, was het al bingo. Ik had een pennenvriendin in Yorkshire, juist gescheiden en een nieuwe vriend. Die nieuwe vriend zijn broer was toevallig hoofd van de politieschool in Hendon, Noord-London. We waren nog op zoek naar een item voor onze derde dag en in the Red Lion, een pub in Malton, vroeg hij me of ik geïnteresseerd was in een bezoek aan the Metropolitan Police school. Gsm’s en mails waren er nog niet, dus per brief hadden we contact met de ‘commander’ van Hendon en een halve dag bezoek was geregeld.
Pasen was dat jaar zeer warm en op dinsdag hadden we twee zieke leerlingen (koorts en braken).
Op onze ‘hoogdagmorgen’ met het bezoek aan Hendon, hadden we bij het verzamelen der leerlingen reeds 20 zieken (geveld door koorts en braken).
De verantwoordelijke van het centrum vertelde ons doodleuk dat we ‘s avonds niet meer gewenst waren, daar ze onze leerlingen ervan verdacht een zware besmetting te hebben en ze adviseerde ons maar naar België terug te keren.
We besloten toch maar naar de politieschool te gaan, waar we op een fantastische manier ontvangen werden. De leerlingen die niet ziek waren, konden de opleidingsplaatsen zien, de hondendressuur, nagebootste straatscènes, de sportactiviteiten, het materiaal … er waren ook didactisch materiaal en een lunch voorzien.
Ondertussen namen een collega en ik de 20 zieken met een bus mee naar centraal London, met het St. Thomas hospitaal juist over Westminster bridge als bestemming. Enkele jaren voordien had ik er een nursing training doorgemaakt. A & E is de naam voor “de spoed” in England en alle leerlingen werden in boxen gezet. Op professionele wijze werd er een noodplan opgesteld. Indien de zieken moesten blijven, werd er een noodvleugel klaargemaakt met accommodatie voor de begeleiders. Dit alles onder het strenge oog van de lokale matron (hoofdverpleegster).
Na twee uur werd er echter het “all clear” gegeven. Alle leerlingen hadden een banale virusinfectie die met wat antikoorts medicatie bestreden werd.
We kregen ook een brief mee voor ons centrum met de bevestiging dat het niet om een besmettelijke aandoening ging.
Om 8 uur hadden we contact met onze tweede bus en konden we gerust terug naar onze standplaats.
Het vermelden waard is wel dat later niemand de school van Hendon nog heeft kunnen bezoeken. Om veiligheidsredenen heeft men dit totaal afgeschaft.